Στη Θάλασσα

[Listening to Peter Broderick & Machinefabriek — In Session 05 10 09 ]

Ήμουν ξερός και άνυδρος και όλα μου έφταιγαν.

Το μέσα μου χτυπιόταν βίαια σαν να θέλε να δραπετεύσει κάπου καλύτερα από το ξύλινο σώμα μου.

Την κοίταξα και ήδη ένιωσα γαλήνη, ήρεμη και αιώνια ήταν. Πάντα εκεί, για μένα, για όλους.

Την είχα ξεχάσει, σχεδόν απο όταν έπαψα να είμαι παιδί σαν να μην μου δώσε τίποτα ποτέ, την ξέχασα.

Την κοίταζα μετανιωμένος νιώθοντας και μπήκα μέσα της, κι όλα μου τα προβλήματα, όλες οι σάπιες σκέψεις ξεπλύθηκαν και έμειναν πίσω, να ξεβραστούν στο επόμενο κύμα κι αφρός να γίνουν.

Κι αυτή μ’αγκαλιασε σαν να μην πέρασε μια μέρα. Κι εγώ την ένιωθα παντού, αιωρούμουν μέσα της. Να νιώσω ξανά μ’αφησε.

Με αρμονία τρομερή, το σώμα ακολουθούσε την ροή της και εγώ ροή έβρισκα μέσα μου. Θεός ανώτερος από την ύλη μου ήμουν.

Όπως στα παιδικά μου όνειρα κρατούσα την αναπνοή και να πετάξω με άφηνε.

Και της ορκίστηκα… Δεν θα σε ξαναδώ χωρίς να’ρθω. Όσο κι αν μεγαλώσω σε σένα θ’αρχομαι να μου θυμίζεις πως ήμουνα παιδί.